Ημερολόγιο Εκδηλώσεων

Ονοματεπώνυμο: Γατούδη-Μαλινδρέτου Μελίνα

Sfondo Infinito: Η αναπαράσταση του τοπίου στο αρχαίο δράμα ως προσδιορισμός του τόπου
Sfondo Infinito: The representation of the landscape in the ancient drama as a determination of the place

Τετάρτη 2 Μαρτίου 2022, 12.00 μ.μ.

Αίθουσα Παρουσιάσεων Κ4 

Εξεταστική Επιτροπή

    
Καθηγητής Σκουτέλης Νικόλαος (επιβλέπων)  
Αναπληρώτρια Καθηγήτρια Κωτσάκη Αμαλία
Αναπληρώτρια Καθηγήτρια Καραμανέα Παναγιώτα 

Η παρούσα εργασία είναι μια συλλογιστική πορεία σύνδεσης της έννοιας του τοπίου με αυτή του κλασικού δράματος. Έχοντας ως σημείο εκκίνησης την περίοδο της αρχαιότητας στην Ελλάδα και συγκεκριμένα τους κλασικούς χρόνους, παρουσιάζονται οι πρώτες φιλοσοφικές αναζητήσεις για το ανθρώπινο περιβάλλον, δηλαδή τη Φύση. Στη συνέχεια παρατίθενται προς κριτική ανάλυση οντολογικές και εννοιολογικές αναζητήσεις περί αυτής και η συλλογιστική πορεία φτάνει στη σύγχρονη θεώρηση του τοπίου από τον Georg Simmel. Με αφορμή τις συχνές αναζητήσεις γύρω από την έννοια του τοπίου, η έρευνα προχωρά στη διερεύνηση της σύνδεσης του με το αρχαίο κλασικό δράμα. Ο λόγος που επιλέγεται να μελετηθεί αυτή η σχέση είναι η ικανότητα του κλασικού δράματος να παράγει οργανωμένο χώρο, συνυφασμένο με τον αρθρωμένο λόγο. Αυτός ο χώρος είναι προϊόν της διαδικασίας της αναπαράστασης, η οποία με τη σειρά της συμβάλλει με κομβικό τρόπο στην αποκωδικοποίηση των νοημάτων του τοπίου. Κατόπιν, αναλύονται σύγχρονες παραστάσεις της Ορέστειας του Αισχύλου, οι οποίες λειτουργούν ως πεδίο εφαρμογής των παραπάνω θεωρήσεων. Η αιτία που εξετάζεται η συγκεκριμένη τραγωδία είναι η πλήρης διάσωσή της και το έναυσμα που δίνει να μελετηθεί το χωρικό αποτύπωμα του κειμένου σε βάθος. Οι τόποι των παραστάσεων που μελετώνται είναι το αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου και το αρχαίο Θέατρο των Συρακουσών (Teatro Greco di Siracusa). Τα δύο αυτά θέατρα επιλέγονται λόγω της κοινής μορφολογικής τους προέλευσης και της παρεμφερούς καλλιτεχνικής τους εξέλιξης στον χρόνο. Η ανάλυση και η κατηγοριοποίηση των παραστάσεων γίνεται βάσει της χρονολογικής τους εγγύτητας και της μορφολογικής τους σύζευξης και με στόχο να διευκρινιστεί αν υπάρχουν αναλογίες ή συνέχειες στους τρόπους με τους οποίους εκλαμβάνεται η φύση από την αυγή του δυτικού πολιτισμού ως το σήμερα.