Ημερολόγιο Εκδηλώσεων

Ονοματεπώνυμο:Eυθυμία Κοψαλή

Τίτλος:Αναζητώντας νέες εκδοχές ελληνικότητας στην αρχιτεκτονική με όχημα το Διάλογο Σεφέρη – Τσάτσου.

Title: Seeking new versions of Hellenism in Architecture using as reference Seferis – Tsatsos dialogue.

Τετάρτη 3 Ιουλίου 2019, 9 .00 π.μ.
 Κτίριο Κ4 ισόγειο

Εξεταστική Επιτροπή

Αναπλ.Καθ:Αμαλία Κωτσάκη  (επιβλέπουσα)
Αναπλ.καθ:Σκουτέλης Νικόλαος 
Αναπλ.καθ:Μουτσόπουλος Αθανάσιος
 

Περίληψη

Σκοπός της εργασίας είναι η αναζήτηση νέων εκδοχών ελληνικότητας στην αρχιτεκτονική, την πόλη και την τέχνη την περίοδο του ελληνικού Μεσοπολέμου μέσω της αναγωγής των θεωρητικών θέσεων για την ελληνικότητα από το πεδίο των γραμμάτων όπως αυτές αναφύονται στο Διάλογο Σεφέρη – Τσάτσου στο πεδίο της αρχιτεκτονικής, πόλης και τέχνης. Παρότι το ζήτημα της ελληνικότητας και η σχέση της νεοελληνικής Αρχιτεκτονικής την περίοδο του Μεσοπολέμου έχει θιγεί και έχει αποτελέσει αντικείμενο ερευνητικών και διδακτορικών μελετών, απόπειρες συσχετισμού περισσότερων πνευματικών και καλλιτεχνικών συμπορεύσεων που αναζητούν ενδεχομένως νέες εκδοχές της ελληνικότητας στην αρχιτεκτονική, σπανίζουν. Το κενό αυτό επιχειρεί να διαπραγματευθεί  η παρούσα ερευνητική εργασία. Ο Κωνσταντίνος Τσάτσος παρουσιάζει μια πιο στατική αντίληψη για την έννοια της ελληνικότητας, γεγονός που  βαίνει αντίθετα στις προσδοκίες της γενιάς του ’30 , που φιλοδοξούσε να δώσει στους Έλλησες την εθνική τους ταυτότητα και να τονίσει την πολιτισμική τους ετερότητα. Αν, επομένως, η ελληνικότητα θεωρούνταν κάτι το δεδομένο και συντελεσμένο, τότε όλοι οι φιλόδοξοι οραματισμοί των νέων της εποχής του ’30 θα έπεφταν στο κενό. Με άλλα λόγια το ότι η εθνική φυσιογνωμία και η ελληνικότητα δεν ήταν ακόμη αποκρυσταλλωμένες, εξυπηρετούσε τις μεγαλεπήβολες διαθέσεις της γενιάς του ’30 να νομοθετήσει. Ταυτόχρονα πρέπει να σημειώσουμε ότι ο Σεφέρης, αποφεύγει την λέξη ελληνικότητα, γιατί εμπεριείχε την απαίτηση για ιθαγένεια και προτιμά τον όρο ελληνισμός, που αντιπροσώπευε κυρίως την ιστορική και πνευματική παράδοση. Και αυτή είναι μια καίρια προτίμηση, η οποία δεν προσέχτηκε από όσους βιάστηκαν να ταυτίσουν συλλήβδην τη λεγόμενη γενιά του ’30 με την ελληνικότητα., παρόλο που ο Θεοτοκάς, έστω και αργά, προειδοποιεί για τη διαφορά. Στο παραγόμενο έργο της αρχιτεκτονικής και της τέχνης του μεσοπολέμου, θα μπορούσαμε να πούμε,  οι δύο αυτές θέσεις βρίσκουν αντίκτυπο. Σε μια προσπάθεια άμεσου αντικατοπτρισμού, τόσο η πιο «συντηρητική» εκδοχή του Κ. Τσάτσου για την έννοια της ελληνικότητας, όσο και η πιο «μοντέρνα» άποψη του Γ. Σεφέρη αποτελούν χαρακτηριστικό παράδειγμα της αναζήτησης της ταυτότητας την εποχή εκείνη.