Συντάχθηκε 27-06-2025 10:22
Τόπος: Γ1 - Σχεδιαστήρια ΑΡΜΗΧ και Εργαστήρια
Έναρξη: 03/07/2025 16:00
Λήξη: 03/07/2025 17:00
Ονοματεπώνυμο:Μουστάκη Στυλιανού Εμμανουήλ , Ζαχαρίας Δέσποινας
Τίτλος:Επαναπροσεγγίζοντας το παρελθόν
προς ένα βιώσιμο μέλλον
η επανάχρηση ως πρακτική αστικής ανθεκτικότητας και συνοχής
Τitle:Reapproaching the Past
Towards a Sustainable Future
Adaptive Reuse as a Practice of Urban Resilience and Cohesion
Πέμπτη 3 Ιουλίου 2025, 16.00 μ.μ.
Αίθουσα Γ4(αίθουσα συνελέυσεων)
Εξεταστική Επιτροπή
Αναπληρωτής Καθηγητής Κλήμης Ασλανίδης (επιβλέπων)
Επίκουρος Καθηγητής Πεγιούδης Νικόλαος
Καθηγητής Σκουτέλης Νικόλαος
Περίληψη
Η παρούσα ερευνητική εργασία εξετάζει τη σχέση της αρχιτεκτονικής με τον χρόνο, εστιάζοντας στην επανάχρηση του υφιστάμενου κτιριακού αποθέματος ως πρακτική βιώσιμης αρχιτεκτονικής έχοντας ως αρχικό κίνητρο το ελάχιστο ενεργειακό και οικολογικό αποτύπωμα. Εξετάζοντας την ιστορική αναδρομή, βασιζόμενοι στο θεωρητικό πλαίσιο και την ανάλυση σύγχρονων παραδειγμάτων, αναδεικνύεται πώς η αρχιτεκτονική λειτουργεί ταυτόχρονα ως μέσο διατήρησης της συλλογικής μνήμης αλλά και ως μηχανισμός προσαρμογής στις απαιτήσεις του παρόντος. Στο πλαίσιο της επιλογής της επανάχρησης ως προσέγγιση, η κατεδάφιση δίνει τη θέση της στη δημιουργική προσαρμογή. Το παρελθόν ανανεώνεται και συνδιαλέγεται με τον σύγχρονο άνθρωπο και τις ανάγκες του. Μέσα από παραδείγματα έργων, αποδεικνύεται πως η αρχιτεκτονική δεν είναι μόνο σχεδιασμός κτιρίων, αλλά και διαμόρφωση νέων συνθηκών ζωής μέσα από το ήδη υπάρχον. Η μελέτη εξετάζει τις διαφορετικές προσεγγίσεις της επανάχρησης, θέτοντας στο επίκεντρο την αλληλεπίδρασή της με τον άνθρωπο και το περιβάλλον. Καταγράφει παραδείγματα όπου το παλιό αποκτά νέο ρόλο και εντάσσεται στις ανάγκες του σήμερα. Σε αυτό το πλαίσιο, τίθεται το ερώτημα του κατά πόσο η πρακτική αυτή μπορεί να προσφέρει ουσιαστική συμβολή στη μείωση του οικολογικού αποτυπώματος της αρχιτεκτονικής.
Abstract
Περίληψη της εργασίας στα Αγγλικά. [προαιρετικά]
This research paper investigates the relationship between architecture and time, with a focus on the reuse of the existing building stock as a practice of sustainable architecture, driven primarily by the goal of minimizing energy consumption and ecological footprint. Through a historical overview, a theoretical framework, and the analysis of contemporary case studies, the study highlights how architecture functions both as a means of preserving collective memory and as a mechanism for adapting to the demands of the present. Within the context of reuse as a design approach, demolition is replaced by creative adaptation. The past engages with contemporary individuals and their changing needs. The selected examples demonstrate that architecture is not merely the act of designing new buildings, but also the shaping of new living conditions through the reinterpretation of the existing built environment. The study explores various approaches to reuse, emphasizing its interaction with both people and the environment. It records instances where the old is assigned a new role and is integrated into the needs of today. In this light, the research raises the question of whether this practice can offer a meaningful contribution to the reduction of architecture’s ecological footprint.
